Huisvesting van werknemers

De arbeidsintensieve textielindustrie in Schüttorf is sinds het einde van de 19e eeuw in toenemende mate afhankelijk van buitenlandse arbeidskrachten. Hun aantal bedroeg soms meer dan 1600 mensen. Om aan voldoende personeel te komen, adverteerden de plaatselijke fabriekseigenaren onder meer met goedkope fabriekswoningen.

Het eerste van deze onderkomens, een gebouw van twee verdiepingen in wat later de Fabrikstraße zou worden, bestaat niet meer. Rond 1890 laat de firma Schlicker & Söhne echter twee complete woonwijken bouwen voor fabrieksarbeiders: tussen de Ohner Straße en de Kampstraße - in de volksmond "Krim" genoemd - en aan de Straßburger Straße. Beide woonwijken worden vanaf de jaren zestig geleidelijk verkocht zonder eerst als architectonisch monument te zijn aangewezen. Door het ontbreken van bouwvoorschriften is het algemene architectonische en stedenbouwkundige aanzicht in de loop der tijd zodanig veranderd dat de flats tegenwoordig niet meer als een samenhangend complex herkenbaar zijn.

Een andere fabriekswijk leeft vooral voort in een straatnaam: in 1909 liet de fabriekseigenaar Herman ten Wolde arbeiderswoningen bouwen van witte kalkzandsteen en bedacht zo de plaatsnaam "Witte Straat". De huizen staan er nog steeds, maar hun uitzicht is fundamenteel veranderd door het metselwerk. Aan het begin van de 20e eeuw werden in de nabijgelegen Wilhelmstraße ook fabriekswoningen gebouwd, die de bijnaam "D-trein" kregen omdat de manier waarop ze waren opgesteld aan een spoorweg deed denken.

De economische opleving na de Tweede Wereldoorlog maakt het noodzakelijk opnieuw werknemers aan te werven. Sinds het midden van de jaren vijftig komen vooral gezinnen uit Turkije als "gastarbeiders" naar Schüttorf. Zij worden onder meer ondergebracht in Villa Remy, die is omgebouwd tot herberg.